Adam Kośmieja | Scena Muzyki Polskiej

Wykonawcy:

Adam Kośmieja – fortepian

Repertuar:

Tomasz Sikorski – Widok z okna oglądany w roztargnieniu

Tomasz Sikorski – Rondo

Kazimierz Serocki – Sonata

– Krasnoludki: miniatury dla dzieci

Alexandre Tansman – Petite Suite

– 3 Preludes en forme de Blues

Tomasz Sikorski – Autograf

Kazimierz Serocki – A piacere: propozycje na fortepian

Alexander Tansman – Etude-Scherzo

Adam Kośmieja to jeden z najbardziej wyrazistych polskich pianistów młodego pokolenia. Jest artystą nieustannie poszukującym, którego repertuar i doświadczenia koncertowe obejmują utwory zarówno klasyczne jak i awangardowe oraz multimedialne. Prowadzi ożywioną działalnośc koncertową w kraju i za granicą, która zaprowadziła go do sal koncertowych Ameryki Północnej, Europy i Azji m.in.: Weill Recital Hall w Carnegie Hall i Yamaha Concert Artist’s Hall w Nowym Jorku.

W Polsce współpracował niemal ze wszystkimi czołowymi krajowymi orkiestrami. Występował pod batutą m.in. Jacka Kaspszyka, Eiji Oue, Muhai Tanga, Alexandra Liebreich’a, José Maria Florêncio, Wojciecha Michniewskiego, Szymona Bywalca, Jakuba Chrenowicza.

Brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych m.in. : Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, Beijing Modern Music Festival, Shenzhen International Music Festival „Belt & Road” w Chinach, Międzynarodowym Sympozjum Muzyki Elektroakustycznej w Toronto, Musica Electronica Nova we Wrocławiu, Międzynarodowym Festiwalu Craiova Muzicală w Rumunii, International Piano Festivals w Hiszpanii.

Grę na fortepianie rozpoczął jako sześciolatek i przez 13 lat zgłębiał jej tajniki w klasie prof.Ludmily Kasjanienko. Jest absolwentem nowojorskiej Manhattan School of Music w klasie Solomona Mikowsky’ego (2011), w latach 2007-2011 wyróżniony stypendium im. Harolda i Helen Schonbergów (pamięci wybitnego krytyka muzycznego „New York Times’a”).

Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy, w klasie prof. Jerzego Sulikowskiego i prof. Katarzyny Popowej-Zydroń. Obecnie, ze stopniem naukowym doktora, jest wykładowca na tej uczelni.

W 2016 Adam Kośmieja wydał debiutancką płytę z kompletem dzieł na fortepian solo Kazimierza Serockiego (DUX), która spotkała się z uznaniem w kraju i zagranicą. W roku 2017 wystąpił na płycie Contemporary Jewish Music Stefana Węgłowskiego (KAIROS).

W 2019 roku w ramach projektu „100 na 100 muzyczne dekady wolności” (PWM) nagrał koncert fortepianowy E. Sikory (Sinfonia Varsovia, Bassem Akiki) i trio T. Wieleckiego (Andrzej Bauer, Julian Paprocki).

We wrześniu 2021 ukaże się nowy solowy album artysty: „Tribute to Gulda” (Warner Classics).

Adam Kośmieja jest stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Prezydenta Miasta Bydgoszczy oraz Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego.

Notka od artysty:

Program mojego recitalu fortepianowego w ramach programu Scena Muzyki Polskiej obejmuje utwory Aleksandra Tansmana, Kazimierza Serockiego oraz Tomasza Sikorskiego. O wyborze kompozytorów i programu mojego recitalu zadecydowało kilka czynników. Naturalnie kierowałem się selekcją kompozytorów i utworów fortepianowych rzadko wykonywanych i włączanych do dzisiejszych programów recitali fortepianowych, aby przybliżyć odbiorcom sylwetki oraz muzykę tych znakomitych twórców.

W 2022 roku obchodzimy 100-letnią rocznicę urodzin Kazimierza Serockiego, dlatego nie mogło zabraknąć jego utworów w tym programie. Poza tym cóż tu dużo mówić…. uwielbiam muzykę Serockiego i Sikorskiego! Do Tansmana mi personalnie odrobinę dalej, choć bardzo cenię sobie jego twórczość i do tego programu jego utwory fortepianowe pasują świetnie!

Różnorodność stylistyczna, barwowa i dramatyczna odegrała ważną rolę w budowaniu narracji tego programu, aczkolwiek najciekawsze było dla mnie zbudowanie małej opowieści i napięcia poprzez wyselekcjonowaną kompilację wybranych kompozycji.

Rozpoczynające recital minimalistyczne utwory Tomasza Sikorskiego Widok z okna oglądany w roztargnieniu (1971) oraz Rondo (1984) jawią się jako odległe, niemal surrealistyczne muzyczne opowiadania, które swoją prostotą i dramatyzmem hipnotyzują słuchacza. Po takim wprowadzeniu i już w pełnym skupieniu, odbiorca gotowy jest zmierzyć się z najpoważniejszym i najtrudniejszym dziełem Kazimierza Serockiego na fortepian solo – Sonatą na fortepian (1955).

To monumentalne czteroczęściowe dzieło pełne jest tak charakterystycznej dla kompozytora suchej, drapieżnej artykulacji, witalizmu, sonorystycznej zabawy, lirycznych myśli oraz brutalnego, dramatycznego charakteru. Po tak gigantycznym ładunku emocjonalnym słuchacz przenosi się w zupełnie inną atmosferę i poznaje twórczość tego samego kompozytora w zupełnie innej formie – miniaturach fortepianowych dla dzieci.

Krasnoludki: Miniatury dla dzieci (1954) to prawdziwe małe arcydzieła, pełne polskiego folkloru i mistrzowskiej finezji kompozytora w doborze środków wyrazu w tak ograniczonej formie. Ogniwem spajającym kolejny utwór proponowanego recitalu jest właśnie forma miniatury fortepianowej dla dzieci. Mała suita (1917-1919) Aleksandra Tansmana to cykl siedmiu krótkich miniatur fortepianowych. Ich stylistyka i język muzyczny są bardzo charakterystyczne dla kompozytora – nieustannie zmienne, harmonicznie egzotyczne, momentami liryczne, momentami impresjonistyczne i zamazane długimi nutami pedałowymi, po to aby za chwilę wybuchnąć w wirtuozowskim pochodzie „chichoczących” szesnastek… Podobnie jak miniatury Serockiego, każdy drobny utwór posiada w tym cyklu swój programowy tytuł.

Następną pozycją w programie są Trzy preludia w formie bluesa (1937) Aleksandra Tansmana. Tutaj celowo chciałem pokazać rozpiętość twórczą i stylistyczną kompozytora w kontraście do poprzedniego utworu i delikatnie zahaczyć o wpływy muzyki amerykańskiej, która oddziaływała w wybranych okresach twórczości także na Serockiego i Sikorskiego.

W celu utrwalenia estetycznych i muzycznych sylwetek wybranych trzech kompozytorów tego recitalu, celowo zaplanowałem na koniec po jednym krótkim utworze każdego z nich zaczynając od najmłodszego. Pierwszym utworem po wcześniejszej rozrywkowej i bluesowej przygodzie, jest minimalistyczny Autograf (1980) Tomasza Sikorskiego. Zaraz po nim sonorystyczne i nadal „świeże” w swym nowatorstwie, awangardowe A piacere (1963) Kazimierza Serockiego, a na sam koniec i deser tej muzycznej podróży – króciutka, wirtuozowska i zwiewna Etiuda-Scherzo (1922) Aleksandra Tansmana.