Polska Sieć Tańca to sformalizowana forma współpracy ośrodków wspierających sztukę tańca w naszym kraju. Trwają pokazy PST w lutym 2018 roku.
Sieć wspiera cyrkulację rodzimych produkcji oraz wymianę artystyczną w Polsce. Inicjatorem i organizatorem Sieci jest Maciej Kuźmiński. Pokazy Polskiej Sieci Tańca zainaugurowała prezentacja spektaklu Płaczki krakowskiej Grupy Wokół Centrum 2 lutego 2018 roku w Regionalnym Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie. W czwartek, 15 lutego o godzinie 19.00 Lubelski Teatr Tańca pokaże w Starym Browarze w Poznaniu spektakl Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy. W sobotę, 17 lutego o godzinie 19.00 odbędą się dwie prezentacje: Teatr Tańca Caro pokaże spektakl Archipelag w Centrum Kultury w Lublinie a Teatr ROZBARK w Bytomiu zaprosi na solowe performanse: Śmierć. Ćwiczenia i wariacje Renaty Piotrowskiej-Auffret i TOTAL Pawła Sakowicza. W niedzielę, 18 lutego Kielecki Teatr Tańca pokaże w Centrum Kultury w Lublinie dwa spektakle: Stymulacja ciała w choreografii Elżbiety i Grzegorza Pańtaków oraz Poza horyzont w choreografii Jacka Przybyłowicza.
Głównymi celami Sieci są: stworzenie warunków do prezentacji wewnątrz kraju spektakli tworzonych przez zespoły instytucjonalne oraz niezależnych artystów; konsolidacja środowiska – wymiana pomiędzy centrami o różnych estetykach artystycznych; bardziej wydajne i przewidywalne wykorzystanie środków finansowych przeznaczanych na taniec.
Pilotażowy rok Polskiej Sieci Tańca tworzą:
– Lubelski Teatr Tańca / Centrum Kultury w Lublinie,
– Kielecki Teatr Tańca,
– Teatr Tańca Caro / Centrum Kultury i Sztuki im. A. Meżeryckiego w Siedlcach,
– Art Stations Fundation (Stary Browar Nowy Taniec w Poznaniu),
– Teatr ROZBARK (Bytom),
– Regionalne Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie,
– Krakowskie Centrum Choreograficzne / Nowohuckie Centrum Kultury,
– Instytut Muzyki i Tańca (Warszawa).
Lubelski Teatr Tańca, Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy
Istnieją historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy i takie, których lepiej byłoby też nigdy nie opowiedzieć. Historie, które sprawiają, że w oczach odbiorców stajemy się wielcy, bądź dramatycznie kurczymy się. Są chwile, kiedy czujemy potrzebę, aby coś powiedzieć, wyznać, ale opowieść pozostaje uwięziona w gardle oraz pomiędzy słowem zdolnym otworzyć wielkie drzwi a ciszą – oddziela je jedynie niewielka przestrzeń: jak mały kamień na krawędzi urwiska, który z powiewem wiatru lub pod ciężarem motyla, mógłby spaść w przepaść.
Teatr Tańca Caro, Archipelag
Pierwszy spektakl Kuźmińskiego dla Teatru Tańca Caro to złożony z okruchów wspomnień kalejdoskop obrazów, który ukazuje człowieka zawieszonego w przestrzeni, gdzie czas nie płynie linearnie. Powracające i pozornie niezwiązane ze sobą sceny nawiązują do współczesnego, fragmentarycznego świata, którego wirtualne i rzeczywiste sfery zlewają się między sobą.
Renata Piotrowskiej-Auffret, Śmierć. Ćwiczenia i wariacje
Śmierć jest doświadczeniem, które nie może być opowiedziane. Renata Piotrowska-Auffret usiłuje zainscenizować spotkanie ze śmiercią, gromadzi różne scenariusze, składające się na performatywny dyptyk, podróżuje przez wieki (nie)doświadczania śmierci i korzysta z ich artystycznych, kulturowych i społecznych reprezentacji.
Paweł Sakowicz, TOTAL
Spekulowanie o wirtuozerii tanecznej może opierać się na doświadczeniu, ale niekoniecznie daje się empirycznie sprawdzić. Celem takiej spekulacji jest osiągnięcie określonego obrazu wirtuozerii tanecznej poprzez wykorzystanie przewidywalnych zmian ekonomicznych, politycznych i metahumanistycznych. Cechą charakterystyczną spekulacji o wirtuozerii tanecznej jest podejmowanie ryzyka w budowaniu radykalnych scenariuszy dotyczących polityki pragnień.
Kielecki Teatr Tańca: Stymulacja ciała
Stymulacja ciała jest artystycznym opracowaniem i autorskim spojrzeniem choreografów na sceniczny taniec jazzowy jako styl, metodę lekcyjną i formę niepodlegającą dewaluacji mimo zmiennej mody. Ekspresyjny taniec jazzowy zawsze daje radość, a widz będący świadkiem tego fenomenu odczuwa wzrastającą witalność. Choreografia Stymulacja ciała składa się dwóch części: CLASS i DANCE.
Poza horyzont
W spektaklu Poza horyzont wykorzystana została formuła zespołowego teatru tańca, pozbawionego liniowej narracji, powstającego w oparciu o relacje między tancerzami. Spektakl odznacza się intensywną fizykalnością i ekspresją ruchu, który czerpie ze współczesnych technik i stylów tanecznych.