W sobotę 26 października o godz. 19.30 w komunie//warszawa (ul. Lubelska 32) na początek festiwalu Finał RE//MIXÓW premiera spektaklu Iwony Pasińskiej zatytułowanego Ostatnia niedziela. RE//MIX Conrad Drzewiecki. Kolejny pokaz 27 października.
Twa Ostatnia Niedziela…
Czemuś nie poszedł dalej?
Czemuś taniec i balet…
Spakował w garb.
Twa Ostatnia Niedziela…
Wielki Finał na szczycie…
To był zenit Twój? Czy Cię…
Ogarnął strach?
(słowa Radek Wysocki)
Iwona Pasińska wychowała się na micie Mistrza Drzewieckiego, z którym jako I solistka Polskiego Teatru Tańca mogła się spotkać w czasie jego pracy nad spektaklami Śmierć Izoldy i Pieśń Roksany. Zderzenie mitu z realiami było zaczątkiem myślenia o prawdziwej roli Drzewieckiego na polskiej scenie tańca. Bezapelacyjnie wielbiony i stawiany za wzór formy i treści, Mistrz na lata zakleszczył taniec w estetyczno-koncepcyjnej pułapce, z której sam nie chciał lub nie mógł się otrząsnąć. Tworząc normy nadawcze, stworzył jednocześnie normy odbiorcze. Uzus widowni nie pozwolił Mistrzowi i wciąż nie pozwala jego następcom wyrwać się z ustalonych na polskim gruncie ram teatru tańca. Skłania również do refleksji nad tym, co za tą formą stoi.
W 1986 roku podczas Spotkań Baletowych w Łodzi Drzewiecki zaprezentował przedstawienie premierowe Ostatnia niedziela. Wygwizdane, wybuczane, zakwestionowane, było pierwszą porażką w życiu Mistrza. Ukazywało jednocześnie, że eksperyment wykraczający poza stosowane przez Drzewieckiego konstrukcje był trudniejszy dla Mistrza niż kontynuacja drogi gwarantującej chwałę.
Iwona Pasińska – teatrolog, doktor nauk humanistycznych, choreograf, tancerz, absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej im. F. Parnella oraz Uniwersytetu A. Mickiewicza w Poznaniu (Katedra Dramatu i Teatru), gdzie na studiach doktoranckich kontynuowała badania w obszarze ekspresji ciała w teatrze współczesnym. Od kilku lat autorskie projekty realizuje w grupie Movements Factory. Stale współpracuje z teatrami dramatycznymi, operowymi i alternatywnymi (jako choreograf lub dramaturg ruchu współpracowała m.in. z Igorem Gorzkowskim, Marcinem Liberem, Piotrem Kruszczyńskiem, Natalią Babińską, Claudią Castellucci, Andrzejem Dziukiem). Bada ruch w przestrzeniach wszelkiego rodzaju widowisk. Przez lata była tancerką Polskiego Teatru Tańca Ewy Wycichowskiej (I solistka w latach 1997–2008). Tam też debiutowała jako choreograf.
Mikołaj Mikołajczyk – tancerz, choreograf, reżyser. Ukończył Państwową Szkołę Baletową w Poznaniu, studiował na UAM socjologię i historię sztuki, pracował w wielu polskich i zagranicznych teatrach, m.in. Wrocławskim Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego, Polskim Teatrze Tańca (Ewy Wycichowskiej), Teatrze Wielkim w Poznaniu, Badisches Staatstheater w Karlsruhe. Współpracował w wieloma artystami, realizując się jako twórca spektakli baletowych i dramatycznych. Od lat zajmuje się również realizacją autorskich koncepcji. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje monodram Tryptyk składający się z trzech pełnospektaklowych części – Waiting, Z Tobą chcę oglądać świat, Plaisir D’amour. Często pracuje jako choreograf w teatrach dramatycznych i operowych, współpracując z czołowymi polskimi reżyserami (m.in.: Maja Kleczewska, Krzysztof Warlikowski, Piotr Kruszczyński, Małgorzata Dziewulska, Grzegorz Jarzyna). W 2012 przygotował re//mix poświęcony Henrykowi Tomaszewskiemu. Z Mistrzem Drzewieckim spotkał się w latach dziewięćdziesiątych na deskach Poznańskiej Opery.
Conrad Drzewiecki (1926–2007) – mistrz świata baletu, bez którego historia nie zapisałaby kart rozdziału o polskim teatrze tańca. Choreograf, tancerz, pedagog, nazywany reformatorem polskiego baletu. Przełom lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych Drzewiecki spędził za granicami kraju, głównie we Włoszech i Francji, gdzie zdobywał kolejne stopnie i szlify w metodyce oraz teorii tańca klasycznego, jazzowego, współczesnego i etnicznego. W 1973 roku powołał Polski Teatr Tańca, którym kierował do 1987 roku. Kontynuował w nim własne myślenie o teatralnym tańcu. Repertuar teatru szybko wchłonął wcześniejsze prace Drzewieckiego, wśród których znalazły się: Pawana na śmierć Infantki, Cudowny mandaryn, Adagio na smyczki i organy, Wariacje 4:4. Szczególnym przedsięwzięciem Drzewieckiego w jego własnym teatrze były wieczory polskie. Ich specyfika zasadzała się na korzystaniu w pracach wyłącznie z polskiego tworzywa. Poszukiwania tożsamości narodowej wyznaczały jeden z ważnych tropów twórczości Drzewieckiego.
choredywagacja: Iwona Pasińska
tekst: Radek Wysocki
kompozycja dźwięku: Hanka Klepacka; współautor: Bartłomiej Sowa
producent: Alina Kubiak
występują: Iwona Pasińska, Mikołaj Mikołajczyk