fot. Radek Zawadzki
Drugi dzień IV Kongresu Tańca rozpoczął się panelem Choreografia różnorodności – w stronę dialogu. W jego trakcie wybrzmiała potrzeba stałej, partnerskiej rozmowy pomiędzy twórcami a instytucjami wspierającymi, a także między artystami a odbiorcami. Podkreślano, że oba te modele komunikacji sprzyjają rozwojowi środowiska oraz podnoszą jakość powstających spektakli.
Szczególnym zainteresowaniem uczestników cieszyła się debata Finansowanie, infrastruktura, produkcja i dystrybucja tańca. Dyskutowano o konieczności lepszej synchronizacji kalendarzy rozliczeniowych – kalendarz sezonów artystycznych i rozliczeń grantowych są niekompatybilne. Zwrócono także uwagę na potrzebę zrzeszania się organizacji pozarządowych i zaproponowano utworzenie Ogólnopolskiej Federacji Sztuk Performatywnych. Wskazywano, że wiele narzędzi i programów instytucjonalnych nie odpowiada realiom działania NGO-sów – środki z dotacji często są niewystarczające na pokrycie wysokich kosztów realizacji projektów artystycznych, a często występuje sytuacja absurdalna, kiedy trzeci sektor refinansuje sektor publiczny, z konieczności wynajmując przestrzenie od instytucji finansowanych z budżetu państwa.
Podkreślano również konieczność wzmacniania obecności tańca w środowiskach biznesowych i akcentowania roli profesjonalnych organizatorów i managerów, którzy współtworzą wydarzenia artystyczne. NIMiT wskazano jako jednego z prekursorów systemowego szkolenia producentek i producentów.
W części poświęconej infrastrukturze omawiano możliwości korzystania z przestrzeni rewitalizowanych przez samorządy oraz współdzielenia wynajmowanych miejsc z innymi podmiotami, co pozwala generować znaczące oszczędności.
Dużo uwagi przyciągnął panel dotyczący edukacji w szkołach baletowych, prowadzony przez Karola Urbańskiego i Wiesława Dudka. Podkreślono, że szkoły baletowe oferują nie tylko kształcenie artystyczne, lecz również wysokiej jakości edukację ogólną, rozwijając u uczniów samodyscyplinę, kreatywność oraz kompetencje przydatne w dorosłym życiu. Największym wyzwaniem pozostaje dotarcie z tym przekazem do rodziców – zniechęca ich m.in. wczesny wiek rekrutacji, konieczność zamieszkania w bursie czy stereotypy dotyczące chłopców tańczących balet. Za najskuteczniejsze narzędzia promocyjne uznano działania lokalne, wydarzenia otwarte oraz transparentną komunikację zasad funkcjonowania szkół.
Ostatni panel – Strategia rozwoju tańca w perspektywie najbliższych 20 lat, centra choreograficzne oraz cele i strategia działania narodowych instytucji publicznych związanych z tańcem – poświęcono kwestiom długofalowego planowania. Podkreślono konieczność stworzenia ogólnopolskiej strategii rozwoju tańca, której strażnikiem powinien być Rząd i Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zaznaczano też potrzebę powoływania Centrów Tańca w większych aglomeracjach – miejsc, którymi środowisko mogłoby zarządzać lub współzarządzać. Rozwój infrastruktury powinien być wielokierunkowy i opierać się na współpracy z samorządami, a za autonomią tańca musi iść realne finansowanie ze strony instytucji publicznych.
