Wersja do druku

Udostępnij

W niedzielę 30 listopada 2014 roku o godz. 19.00 Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka (ul. Nadwiślańska 2-4) zaprasza na ostatni polski pokazy w ramach II edycji projektu Maszyna choreograficzna. Będzie to Ostatnia niedziela. RE//MX Conrad Drzewiecki Iwony Pasińskiej, z udziałem choreografki i Mikołaja Mikołajczyka. W grudniu w ramach projektu w Cricotece zostaną jeszcze pokazane spektakle zagranicznych twórców: ,Abdrücke – dwie instalacje taneczne Anny Konjetzky (16 grudnia) oraz I SOLO MENT WArd/waRD – Ann Van den Broek (NL/BE) [21 grudnia].

 

O spektaklu:

 

Twa Ostatnia Niedziela…

Czemuś nie poszedł dalej?

Czemuś taniec i balet…

Spakował w garb.

Twa Ostatnia Niedziela…

Wielki Finał na szczycie…

To był zenit Twój? Czy Cię…

Ogarnął strach?

(słowa: Radek Wysocki)

 

Iwona Pasińska, choreografka Ostatniej niedzieli, wychowała się na micie Mistrza Drzewieckiego, z którym — jako pierwsza solistka Polskiego Teatru Tańca — mogła się spotkać w czasie jego pracy nad spektaklami Śmierć Izoldy i Pieśń Roksany. Zderzenie mitu z realiami było zaczątkiem myślenia o prawdziwej roli Drzewieckiego na polskiej scenie tańca. Bezapelacyjnie wielbiony i stawiany za wzór formy i treści Mistrz, na lata zakleszczył taniec w estetyczno-koncepcyjnej pułapce, z której sam nie chciał lub nie mógł się wydostać. Tworząc normy nadawcze, stworzył jednocześnie normy odbiorcze. Uzus widowni nie pozwolił Mistrzowi (i wciąż nie pozwala jego następcom) wyrwać się z ustalonych na polskim gruncie ram teatru tańca. Skłania również do refleksji nad tym, co za tą formą stoi.

W 1986 roku, podczas Spotkań Baletowych w Łodzi, Drzewiecki zaprezentował przedstawienie premierowe Ostatnia niedziela. Wygwizdane, „wybuczane”, zakwestionowane — było pierwszą porażką w życiu Mistrza. Pokazywało jednocześnie, że eksperyment wykraczający poza stosowane przez Drzewieckiego konstrukcje był trudniejszy dla Mistrza niż kontynuacja drogi gwarantującej chwałę.

 

 

Choreodywagacja: Iwona Pasińska

Tekst: Radek Wysocki

Kompozycja dźwięku: Hanka Klepacka; współautor: Bartłomiej Sowa

Koordynacja produkcji: Alina Kubiak

Występują: Iwona Pasińska, Mikołaj Mikołajczyk

Produkcja: Komuna//Warszawa w ramach cyklu RE//MIX

 

Premiera: 26 października 2013

 

Projekt dofinansowany przez Urząd m. st. Warszawy oraz ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

 

 

Conrad DRZEWIECKI (1926–2007) – mistrz świata baletu, bez którego historia nie zapisałaby kart rozdziału o polskim teatrze tańca. Choreograf, tancerz, pedagog, nazywany reformatorem polskiego baletu. Podczas okupacji śpiewał w chórze chłopięcym ks. Wacława Gieburowskiego. Po wojnie zaczął zgłębiać materię tańca. Ta przygoda okazała się kwintesencją jego życia. W latach 50. występował jako tancerz w choreografiach Jerzego Kaplińskiego, Feliksa Parnella i Leona Wójcikowskiego. Przełom lat 50. i 60. Drzewiecki spędził poza granicami kraju, głównie we Włoszech i Francji, gdzie zdobywał kolejne stopnie i szlify w metodyce oraz teorii tańca klasycznego, jazzowego, współczesnego i etnicznego. Po powrocie do Opery Poznańskiej został kierownikiem baletu. Jego ówczesne prace — określane jako utrzymujące właściwe proporcje pomiędzy tytułami realizowanymi w technikach klasycznych, nowoczesnych i jazzowych — zdradzały niezwykły talent kompozycyjny oraz umiejętność oryginalnego łączenia tańca z tworzywem muzyki i plastyki. Estetyka współtworząca choreografie Drzewieckiego odznaczała się szczególnym smakiem i formą. Budowała teatralne wrażenie świata odrealnionego, piętrzyła jego emocje, a wespół z oprawą dźwiękową – idealną atmosferę magii tańca. Rytm i melodia u Drzewieckiego — jej tempo, ornament, drgnienia, instrumenty — zawsze znajdowały odzwierciedlenie w istocie tańca. Rodzaj apodyktycznej władzy, którą w swoich projektach dzierżył Drzewiecki, doprowadził go do myśli o własnym zespole. W 1973 roku powołał Polski Teatr Tańca, którym kierował do 1987 roku. Kontynuował w nim własne myślenie o teatralnym tańcu. Repertuar teatru szybko wchłonął wcześniejsze prace Mistrza. wśród nich znalazły się: Pawana na śmierć Infantki, Cudowny mandaryn, Adagio na smyczki i organy, Wariacje 4:4.

 

Iwona Pasińska

choreografka / tancerka / teatrolożka

Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej im. Feliksa Parnella w Łodzi oraz Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (Katedra Dramatu i Teatru), gdzie na studiach doktoranckich kontynuowała badania dotyczące ekspresji ciała w teatrze współczesnym. Przez lata była tancerką Polskiego Teatru Tańca pod kierownictwem Ewy Wycichowskiej (pierwsza solistka w latach 1997–2008). Tam też debiutowała jako choreografka. Przygoda z twórczym procesem stała się wkrótce ważniejsza niż odtwórcza praca tancerza. Ukierunkowała jej drogę na poznawanie materii tańca i ruchu we wszelkich aktach performatywnych. Dlatego od kilku lat autorskie projekty realizuje w grupie Movements Factory (np. Pustynia Pary, 2008; Gramy 4U, 2009; Trop: DaNce as Art oraz Bodyland, 2010), badając ruch w przestrzeniach wszelkiego rodzaju widowisk.

 

Stale współpracuje z teatrami dramatycznymi, operowymi i alternatywnymi (jako choreografka lub dramaturżka ruchu współpracowała m. in. z Igorem Gorzkowskim, Marcinem Liberem, Piotrem Kruszczyńskiem, Natalią Babińską, Claudią Castellucci, Andrzejem Dziukiem).

 

***

 

Maszyna choreograficzna 2014 – program

 

Polska część projektu Maszyna choreograficzna został zrealizowany w ramach współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca – program Scena dla tańca 2014.

 

www.scenadlatanca.pl

 

 

Projekt Kto inspiruje? Tadeusz Kantor! ma na celu zaprezentowanie procesu dostrzegania i ujawniania obecności związków pomiędzy ideami Kantora a zjawiskami w historii teatru, sztuk wizualnych, jak też w dziedzinach dotąd nie kojarzonych w sposób oczywisty z twórczością polskiego artysty – jak taniec, muzyka i szeroko rozumiany obszar działań performatywnych. Na realizowany w kilku odsłonach w 2013 i 2014 roku projekt złożą się wystawy, działania performatywne oraz wydawnictwa.

Cykl spektakli ujętych klamrą Maszyny choreograficznej jest kontynuacją poszukiwań wspólnych punktów pomiędzy twórczością Tadeusza Kantora a młodą polską choreografią. Pierwsza edycja Maszyny choreograficznej, w ramach projektu Kto inspiruje? Tadeusz Kantor! odbyła się w roku 2013. Projekt jest nowatorskim odniesieniem do twórczości Tadeusza Kantora poprzez choreografię i taniec współczesny. Takie spojrzenie ma celu otwarcie się Cricoteki nieznane dotąd konteksty i interpretacje. Punktem wyjścia do stworzenia programu performatywnego jest rozpoznanie dotyczące niemal stałej obecności zgadnienia ciała w dorobku Kantora, a przede wszystkim — w kontekście jego happeningów i teatralnych poszukiwań.

 

Tekst kuratorski Maszyny choreograficznej (Anna Królica)

 

Bilety na poszczególne koncerty w cenie 15 zł i 10 zł

Bilety będą dostępne na stronie http://bilety.cricoteka.pl, w Cricotece przy ul. Nadwiślańskiej 2-4 w godzinach otwarcia oraz przed rozpoczęciem pokazów.

Rezerwacje: rezerwacje@cricoteka.pl

 

Projekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.