Jeden z tradycyjnych polskich tańców na Liście Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości UNESCO!

W poprzednich latach wpisem wyróżnione zostały: szopkarstwo krakowskie (2018 r.), kultura bartnicza (2020 r.), sokolnictwo (2021 r.), tradycja dywanów kwiatowych na procesje Bożego Ciała (2021 r.) i flisactwo (2022 r.).

Polonez jest bardzo obecny w polskiej kulturze, a świadomość jego znaczenia jest powszechna. Tradycja tańczenia poloneza sięga XVI wieku pod nazwą chodzony, zaś pod nazwą polonez od wieku XVIII. Jest jednym z pięciu tradycyjnych tańców polskich. Tańczenie poloneza ma wymiar symboliczny, w szczególności jako tańca otwartego, egalitarnego i łączącego uczestników.

Współcześnie, zwyczaj tańczenia poloneza nierozerwalnie łączy się z ważnymi wydarzeniami w życiu jednostek, rodzin i całych społeczności. Tradycją praktykowaną w niemal każdym polskim liceum jest studniówka, którą otwiera polonez tańczony uroczyście przez wszystkich uczniów. Uczniowie pod okiem nauczycieli przygotowują się do balu przez wiele miesięcy, a w przygotowania zaangażowana jest cała szkolna społeczność. Polonez jest też częstym elementem wesel, obchodów świąt i uroczystości lokalnych. Ze względu na swoją popularność, tańczony jest także spontanicznie przez nieformalne grupy w związku z obchodami świąt narodowych. Poloneza tańczą również zespoły taneczne, zarówno amatorskie jak i profesjonalne. Polonez to żywa tradycja praktykowana powszechnie w całej Polsce, zarówno na wsiach, w małych miejscowościach, jak i w dużych ośrodkach miejskich.

Towarzyszące polonezowi wartości, takie jak równość, współpraca, stanowią o jego integrującym ludzi charakterze. Z tego względu polonez tańczony jest we wszystkich regionach, także tam gdzie występują liczne skupiska mniejszości etnicznych i narodowych. Polonez jest często elementem kultury przekazywanym kolejnym pokoleniom w rodzinach polskich mieszkających za granicą, jak i we wspólnotach o polskich korzeniach.